تبلیغات سفال و میناکاری لالجین
این روز ها میناکاری بر روی سفال و به خصوص میناکاری لالجین طرفداران بسیار زیادی دارد، دلیل آن هم زیبایی و رنگ آمیزی شاد و عالی این نوع سفال ها است. نام این میناکاری از شهر لالجین بر گرفته شده است که تولید کننده اولیه این نوع میناکاری بر روی سفال بوده اند.
لالِجینْ (لاله‌جینْ) یکی از شهرهای شمالی استان همدان است که در بخش لالجین شهرستان بهار واقع شده است. این شهر در طول جغرافیایی ۴۸ درجه و ۲۸ دقیقهٔ شرقی و عرض جغرافیایی ۳۴ درجه و ۵۸ دقیقهٔ شمالی قرار گرفته و ۱۷۳۱ متر از سطح دریا ارتفاع دارد.
برپایهٔ سرشماری سال ۱۳۸۵ خورشیدی، لالجین جمعیتی بالغ بر ۱۴٬۷۲۴ نفر را در خود جای داده و به عنوان دومین شهر شهرستان بهار شناخته می‌شود. قحطی سال۱۲۵۰ و شورش مردم علیه غلامعلی خزایی (خان وقت) در سال ۱۳۳۱ خورشیدی از وقایع مهم این شهر محسوب می‌شود.
لالجین در محاورات مردم استان همدان اغلب به‌صورت «لَلین» و «لالون» تلفظ می‌شود. لالجین در ۵ کیلومتری بهار و ۱۵کیلومتری همدان قرار گرفته‌است.
لالجین از مراکز عمده ساخت سفال و سرامیک ایران و جهان به شمار می‌رود و محصولات هنرمندان آن علاوه بر شهرهای دور و نزدیک ایران به بسیاری از کشورهای دیگر صادر می‌شود. سفالینه‌های ساخت لالجین بسیار متنوع است و انواع ظروف تزئینی و مصرفی را شامل می‌گردد (کارگاه‌هایی که در زمینه ساخت سفال و سرامیک فعالند، طبق آمار اتحادیه صنف سفال و سرامیک (آبان ۱۳۸۵) بالغ بر ۶۸۳ واحد است).در سالهای اخیر به علت تفاوت نسبی در عرضه و تقاضا و دشواری ساخت مصنوعات سفالین و نیز کاهش یا عدم کاربرد برخی از سفالینه‌ها تمایل به ساخت ظروف تزئینی بیشتر شده‌است و خطر نابودی، بعضی از شاخه‌های سفالگری را تهدید می‌کند.
جمعی از هنرمندان لالجینی به نقاشی بر روی سفالینه‌ها اشتغال دارند. نقاشی بر روی سفال به دو شکل است:
- الف) کار با رنگهای پلاستیکی و روغنی
- ب) استفاده از رنگدانه های معدنی که بعد از پخت سفالینه های منقوش در کوره، نقش و نگارها ثابت خواهندبود. نقاشی با رنگهای قابل پخت، به چند روش است که می توان از آن جمله به نقاشی زیرلعابی و رولعابی اشاره کرد.
در چند سال اخیر روشی برای تزئین سفالینه های این شهر ابداع شده که اصطلاحاً مینایی یا برجسته نامیده می شود. امروزه با ابداع این روش، توجه هنرمندان لالجینی به جنبهٔ هنری در نقاشی سفالینه‌ها بیشتر شده است.
